Krzyż pański z wielkanocną datą

autor zdjęcia: Kostisl

źródło: Rzeczpospolita

I sobór nicejski zwołał Konstantyn Wielki. Obrady trwały od 19 do 25 lipca 325 r.

Obliczanie daty Niedzieli Wielkanocnej za pomocą reguły aleksandryjskiej okazało się kłopotliwie. Nie brakowało więc głosów, by rocznicę Zmartwychwstania zastąpić stałą datą.

Panem świata był Konstantyn. W przyszłości okrzyknięto go „Wielkim”. Jego panowanie rozciągało się od Szkocji po Eufrat, od Kolonii po Afrykę. Dzierżył w ręku nieograniczoną władzę. Nawet nie musiał rezydować w Rzymie, podupadłej centrali rzymskiego imperium. Już Dioklecjan, poprzednik Konstantyna, zrezygnował z Rzymu i za miejsce rezydowania wybrał sobie idylliczną Nikomedię nad morzem Marmara – z dala od intryg rzymskich arystokratów i  niebezpieczeństw zamachów ze strony skorumpowanych oficerów. Niedaleko od Nikomedii leżała Nicea (Nikaia, obecnie İznik w Turcji) – z cesarskim pałacem. Tam właśnie w jednym z majowych dni 325 lat po Chrystusie po raz pierwszy zebrali się biskupi nowej chrześcijańskiej religii. W liczbie 220, w większości pochodzili z wybrzeża greckiego (dziś tureckiego), Afryki Północnej i Bakanów.

Sobór w Nicei

Zawezwał ich cesarz, zwołując w ten sposób pierwszy w dziejach sobór. Konstantyn życzył sobie, by kłótnie, jakie wybuchły wśród duchowieństwa, raz na zawsze zostały zakończone. Cesarz uważał, że biskupi kłócą się o drobnostki. Ot, np. o to, czy palestyński wędrowny kaznodzieja, Jezus Chrystus, był bogiem czy człowiekiem. Ale dla cesarza rzeczone „drobnostki” urastały do rangi problemu politycznego....